Reisverhaal: Parking du Glacier de Moiry-Col du Tsaté

Koud met koeien

4 uur (heen en terug), 479m hoogteverschil

Lees ook: Mattmarksee-Tälliboden

Al snel komen we er achter dat onze training te wensen heeft overgelaten en onze vorm niet is zoals wij het gewenst hadden. Tel hierbij op een buitengewoon vermoeiende rit (nacht nauwelijks geslapen) en je raadt het al: de progressie bleef ver achter bij het gewenste schema. Op 2548m hoogte komen we bij een prachtig meertje: Lac de la Bayenna. We besluiten hier reeds dat wanneer een soortgelijk meer ook aan de andere kant van de pas aanwezig is, dat wij daar ons kamp op zullen slaan.
Na nog een goede drie kwartier omhoog lopen komen we op de top, in een lichte sneeuwbui. Het is behoorlijk fris, echt Vivaldi-weer (alle jaargetijden). We besluiten direct af te dalen: een uitzicht hebben we toch niet en we krijgen het alleen maar koud. We hebben nog even overlegd met wat Belgische mensen die we op de top tegen kwamen: zij raadden ons aan om niet via de Col de Riedmatten af te dalen naar Barrage de Dix en de noordelijke passage te nemen via Col de la Meina. Deze zou veel minder steil zijn. In de diepte zien wij ondertussen tussen de wolken door een klein meertje liggen. Dit zou ons kampement worden voor de komende nacht.

Het eerste gedeelte van de afdaling is ook hier zeer steil, maar het voordeel is dat het meertje op deze manier binnen het half uur bereikt is. Na wat zoeken tussen de rotsen hebben we een vlak stukje gevonden. We slaan ons kamp op (1 tent en een bivakzak) en beginnen water te koken en eten te maken. Continu drijven er kleine spetterbuitjes over ons heen, waardoor we regelmatig de tent op zoeken en het water koken niet snel gaat. Met het vallen van de duisternis komt ook de koude: om 20 uur is het +2 volgens mijn horloge. Om 21 uur begint het te sneeuwen en besluit ik om bij mijn vrienden in de (krappe) tent te gaan liggen.

We horen de korrelsneeuw af en toe op het tentdoek vallen. Het is niet veel, maar je hoort het toch: verder is het volledig stil. In de tweede helft van de avond klaart het op: bij het opstaan de volgende ochtend is het -5.9°C. Er is een flinke condenslaag bevroren tegen de binnenkant van de tent. Helaas moet ik constateren dat ik een klassieke beginnersfout ben begaan: we zijn op een westelijk gelegen helling gestopt. Dit betekent dat de zon pas om 10 uur over de berg komt...Onze tocht valt in het water, want we kunnen pas om 11:30 vertrekken, wanneer de tent is ontdooid. Ondertussen hebben we bezoek gekregen van een kudde koeien, die het leuk vind om mijn slaapmatje mee te nemen en een regenhoes. Ze blijken totaal niet bang: niet voor mijn luid blaffende en grommende hond, niet voor mij en ook niet voor onze spullen. We besluiten om te draaien en dezelfde col weer omhoog te nemen. Het weer is prachtig, er zijn zelfs geen vliegtuigstrepen te zien in de lucht. De lucht kleurt dan ook diepblauw.