Reisverhaal: Parking du Glacier de Moiry-Cabane de Moiry

Tocht tussen de wolken

2.5 uur (heen en terug), 436m hoogteverschil

Lees ook: Mattmarksee-Tälliboden

Het is droog, bewolkt en niet bepaald koud als we aan de tocht beginnen. Het landschap is overweldigend: een klein gletsjermeer (Lac de la Bayenna) vlak bij de parkeerplaats, pieken boven de 3000m overal rondom ons heen. Aan het eind van het dal ligt de Glacier de Moiry, die het ijs afvoert van de Pigne de la Lé (3396m), Grand Cornier (3962m), Pointe de Bricola (3658m) en de Pointes de Mourti (3564m). De gletsjer is ongeveer 5km lang en op het breedste stuk 2km breed.

De gletsjertong van Glacier de Moiry

Het pad begint niet al te steil, glooiend zelfs. Het pad loopt omhoog tot de zijmorene van de gletsjers. Aan de morene is te zien hoe enorm de gletsjer jaren terug geweest is: het hoogteverschil is ruim 50m. Deze zijmorene vormt een prachtige graat om overheen te lopen: aan de linkerkant sneeuwvelden en kleine meertjes van smeltwater wat niet weg kan en aan de rechterzijde, diep onder ons de gletsjer. Het pad is aan het begin een meter breed, maar wordt gaandeweg steeds iets smaller. Iets boven de 2600m loopt het pad van de morene af en steken we enkele sneeuwvelden over. Halverwege hangt een ketting om enkele passen te vereenvoudigen. Aan het einde van de zomer niet nodig, maar in de eerste helft van de zomer wel erg handig bij het oversteken van dit sneeuwveld.

De zijmorene van de Glacier de Moiry

We dalen een klein stukje af, tot 2590m hoogte, waarna het laatste stuk van de klim begint. Helaas zien we over de Couronne de Bréona (3159m) donkere wolken op ons af komen. Het duurt niet lang voordat de eerste hagel valt en de eerste donderslag zich laat horen. Halverwege het (zeer steile) laatste stuk naar de hut begint dit. Bang dat het al snel zal begin te hozen en echt onweren, trekken we een laatste spurt naar de hut. De hond vind dit prachtig, klauterend en springend over de grote rotsblokken die de laatste etappe vormen. Eenmaal bij de hut aangekomen ga ik naar binnen. Keurig op de hoogte van de geldende regels in de hutten, trek ik mijn schoenen uit en de sloffen aan, dump de rugzak en loop naar binnen. Ik weet dat in deze hut in principe geen honden zijn toegestaan. Gezien het spookachtige weer buiten, de zwarte wolken en het daarbij horende onweer, probeer ik het toch. Helaas, de hond mag zelfs het voorportaal niet in. Ik weiger om zelf naar binnen te gaan en de huttenwaard aan mij te laten verdienen, terwijl de hond buiten in het onweer ligt. We wachten een tijdje, omdat de bui niet echt doorzet en vertrekken weer naar beneden. De afdaling van het steile stuk gaat voorspoedig, maar eenmaal op de graat van de morene komen er weer donkere wolken opzetten. We schakelen nog een tandje bij om in ieder geval van dit uitstekende punt te komen. In de verte slaat de bliksem in.
We bereiken het vlakke laatste stuk en weten dat we nog 2km naar de auto moeten lopen. Inmiddels komen de donkere wolken tot in het dal en is het zicht geminimaliseerd en is het opgehouden met zachtjes regenen: het komt nu met bakken uit de lucht. Ik zie en voel een flits vlakbij, de mist rondom mij heen licht op. Mijn vriendin wijzend op een lager gelegen pad begin ik te rennen. Ik weet dat het geen zin heeft om vlak bij elkaar te lopen wanneer de bliksem inslaat en schreeuw dat ik vast de auto ga halen, die helemaal aan de andere kant van de parkeerplaats staat. Nu ben ik blij met het gemakkelijke pad: met gezwinde spoed daal ik razendsnel af, de laatste 1.5km afleggen in iets meer dan 5 minuten. Drijfnat van de regen bereik ik de parkeerplaats, maar ik ben veilig. Ik laat de hond achter in de auto springen en gooi de auto als een razende in zijn achteruit: met een rotvaart schiet ik over de nu lege parkeerplaats om mijn vriendin op te pikken. Ook zij heeft duidelijk baat gehad bij het vele hardlopen de laatste tijd en ze springt in de auto. We kijken elkaar aan en laten onze hartslag zakken. Het is droog, warm en veilig in de auto. De hond kijkt kwispelend om zich heen.