Met de warmte in februari heb ik mijn favoriete Odlo-jasje uit “de mottenballen” gehaald. Deze heb ik in de winter namelijk niet aan, want deze is nogal dun. Het is een typisch voorjaarjasje: in de winter is het te dun, in de zomer draag ik doorgaans geen jas.
Maar het viel me al snel op: mijn jasje gaat er aan. Aan de mouwen zag ik al dat er wat stiksel losliet. Vanochtend viel me echter op dat het niet alleen het stiksel aan de mouwen is, maar ook aan de nek. Hier is het echter geen stiksel, maar lijm die loslaat. Ik vrees dan ook dat het “einde jasje” is.
Niet het eind van de wereld, maar wel zonde. Ik ben erg zuinig op mijn materiaal. Of ik gebruik het niet vaak genoeg, dat kan ook. Dit jasje heb ik gekocht in Antwerpen, ik meen in 2008…Da’s vrij lang geleden! Het is meegeweest naar Nepal, diverse keren de Alpen in, maar ook op allerlei zakenreizen, hardlopen en honden uitlaten. Ik hoop dan ook een goede vervanger te kunnen vinden.
Vaarwel, jasje. Je was een waardige reisgenoot…